‘French Jet Bomber’
Kolejny Gloster Meteor od Special Hobby… a nie, wróć! Choć producent nie pozwalał nam w ostatnim czasie zapomnieć o tym modelu, podsuwając systematycznie jakąś jego wersję, tym razem dostajemy płatowiec o sylwetce co prawda bardzo podobnej do Meteora, ale to przecież zupełnie inny samolot! Wygląda na to, że temat wczesnych odrzutowców u naszych południowych sąsiadów przeżywa renesans, dlatego SH co rusz podsuwa na rynek jakiś model z tego okresu, ku pokrzepieniu serc miłośników lotnictwa tamtych czasów – takich jak ja. Najnowszą propozycją jest omawiany tu (tym razem francuski) Vaoutour II w wersji bombowej, czyli B. Spieszę zaznaczyć, że ten ‘najnowszy’ wypust jest jednak przepakiem wydanego ponad dekadę temu pod szyldem Azura short runem. Na dodatek, to nie pierwsza wersja tego modelu w nowej odsłonie, bo już w 2019 roku wznowienia doczekał się opisany przez Kamila Vautour IIN. Czy zatem coś przez te lata zmieniło się w pudełku i jak w ogóle ten model się zestarzał? Sprawdźmy.
Producent jakoś specjalnie nie ukrywa, że mamy do czynienia ze wznowieniem; pudełko zdobi dokładnie ten sam malunek, co bez mała 10 lat temu. Zmieniło się jedynie logo pod jakim został wydany.
W typowym dla SH opakowaniu dostajemy owinięte w celofanowym woreczku cztery ramki z szarego tworzywa, jedną przezroczystą, żywiczne odlewy, ‘surową’ blaszkę, kliszę z zegarami oraz arkusz kalkomanii dla 4 malowań w naturalnym metalu. W środku jest jeszcze broszurka z instrukcją, ale już bez foliowego opakowania.
Całkiem wydawać by się mogło ładny arsenał typowy dla shortranowych wypustów, nie wyczerpujący tu jednak do końca potrzeb związanych z budową przyzwoitej miniatury tego bombowca, ale nie uprzedzajmy faktów.
Special Hobby na premierę przygotowało dodatkowo nowe maski dedykowane do tego wydania, jednak zgodnie ze swoją polityką oferuje je odpłatnie, jako kolejną pozycję w koszyku zakupowym. Ze względu na dość skomplikowane kształty oszklenia, zwłaszcza w wersji bombowej, myślę, że warto. W zestawie znajdują się też naklejki na koła. Wszystko wycięte w papierze kabuki, więc powinny ładnie przylegać do plastiku.
Zacznijmy od rzeczy nowej, chyba jedynej w tym zestawie – instrukcji. Pierwszą stronę zajmuje notka historyczna, ale podejrzewam, że po model tej maszyny nie sięgną raczej przypadkowi sklejacze, bo Vautour jest konstrukcją na tyle niszową, że nie dostaniemy jej w wydaniu bardziej mainstreamowym. Potencjalni nabywcy coś nieco w głowie na temat tego samolotu pewnie mieć będą, bryła to nietypowa i całkiem ciekawa – jak wszystkie zresztą odrzutowce tamtego okresu. Niemniej jednak, taka to już chyba wydawnicza tradycja.
Broszurka choć pokazuje dokładnie te same kroki budowy co u Azura, dzięki zastosowaniu kolorów, nazwijmy je ‘szybkiej identyfikacji’ jesteśmy w stanie natychmiast namierzyć jakiej farby, gdzie i na którym etapie budowy użyć. Pomysł jest świetny, szkoda, że tak niewielu producentów decyduje się na jego powielenie, w mojej opinii zdecydowanie ułatwia i przyspiesza to budowę naszego modelu.
Kolejne strony to malowania – cztery. Wszystkie w naturalnym metalu, różniące się praktycznie tylko godłami i numeracją. Szczerze, większych emocji nie wzbudziło we mnie żadne, a uwagę przykuło tylko to urozmaicone francuską flagą na sterze kierunku.
Jak prezentują się zatem kalkomanie? Cytując klasyka ‘Not grate, not terrible’. Choć nieduży arkusik nie jest okraszony nazwą ich producenta, podejrzewam, że Eduard maczał tu palce. Kolory nie są specjalnie nasycone i na zbliżeniach da się zauważyć ich raster. Nie ma za to żadnych przesunięć kolorów czy przebarwień. Szczegółowość nawet najmniejszych napisów jest wystarczająca, aby uznać je za autentyczne w skali. Podsumowując, na żywo wyglądają lepiej.
Oszklenie, na które narzekał Kamil w recenzji swojego wznowienia ewidentnie zostało poprawione maszynowo. Na moje oko jest przyzwoicie przejrzyste i tylko nieznacznie soczewkuje. Nie znaczy, że nie trzeba go będzie przepolerować, ale nie wygląda to już tak strasznie. Płaskie elementy są wystarczająco przejrzyste i nie dają żadnych zniekształceń.
Kolejnym odróżniającym elementem od poprzedniego wydania jest ramka z kadłubem. Od wersji IIN wyróżnia ją brak otworów karabinów i ucięty dziób, w którym zamontujemy fotel nawigatora, elementy żywiczne i nowe przeszklenie. Również rozmieszczenie niektórych paneli inspekcyjnych jest inne. Linie podziału są zaskakująco ostre i równe. Majaczące, gdzieniegdzie nity też trzymają symetrię. Pod tym względem jest dobrze. Gorzej jest z finezją i delikatnością drobnych (choć i nie tylko) części – wydają się dość toporne. Na szczęście mimo całkiem sporej szklarni, nie powinny się zbytnio rzucać w oczy. Wszechobecne wypływki i szorstkość powierzchni to typowy objaw dla produkcji małoseryjnych, nie dziwi więc, że i tu mamy z nimi do czynienia.
Piny po wypychaczach w miejscu kabiny bombardiera jakoś szczególnie nie poprawiają odbioru wnętrza.
Nieznacznie, ale jednak różni się też od swojego starszego brata odlew z żywicy. Dostajemy tu 2 dodatkowe elementy, które wkleimy w kokpicie. Nie ma tu nic skomplikowanego, detale wyglądają przyzwoicie.
Moim skromnym zdaniem, na żywicznym klocku zabrakło imitacji kół, które zawsze wyglądają lepiej niż wtryśnięte w tworzywie.
Największym jednak rozczarowaniem jest brak ekwipunku bombowego. Ani w żywicy, ani w plastiku nie dostaniemy nic co moglibyśmy podwiesić pod skrzydła. W mojej ocenie wielka szkoda, budujemy przecież model bombowca!
Pozostałe trzy ramki, blaszka i klisza są tożsame dla obu wydań. Po bardziej szczegółowe informacje na ich temat i zbliżenia detali odsyłam do tekstu Kamila.
Na koniec pokażę wam jeszcze mroczniejsza stronę mojego egzemplarza. Gondole silników – elementy bardzo charakterystyczne dla tego samolotu. Na ich powierzchni majaczą wielgachne zapadnięte kaniony. Na obu i to z dwóch stron, choć te wewnętrzne są bez znaczenia. Chciałbym przypomnieć, że producent pozwala nam zmalować je jedynie w srebrnym wykończeniu, a dobrze wiemy co to znaczy dla jakości przygotowania powierzchni przed malowaniem.
Bez naprawy tych zaklęsłości będzie to wyglądało strasznie. Obawiam się, że nie przejdzie tu wymówka z imitacją spracowanej sklejki, ale jak je naprawić bez uszkodzenia linii podziału, klapek rewizyjnych i nitów w ich pobliżu? Szczerze, nie wiem.
Wydaje mi się, że nie jest to wada formy a jedynie wtrysku, być może tylko mój egzemplarz jest pechowy. Niemniej jednak, jeżeli będziecie mogli spojrzeć do pudełka przed zakupem, zwróćcie na to uwagę. Na niektórych częściach widać jeszcze jakieś artefakty po etapie wtrysku, ale nie wpływają w żadnej mierze na jakość powierzchni, którą tak czy inaczej trzeba będzie przeszlifować.
Konkludując, choć zestaw ma swoje lata, jak na czeski 10 letni shortrun jest to produkt całkiem udany. Gdy poradzimy sobie ze wszystkimi mankamentami nieodłącznie związanymi z tego typu wypustami, dostaniemy wcale udaną miniaturę niebanalnego odrzutowca. Dla miłośników wczesnych jetów jest to dobry wybór aby urozmaicić kolekcję. Będziecie musieli jednak włożyć w jego budowę trochę wysiłku i liczyć się, że w czasie sklejania może polecieć kilka niecenzuralnych słów. Osobiście, jeżeli wykoncypuję jak załatać rowy, będę budował, i nawet malował na srebrno, a co. Szkoda tylko tych bomb.
Łukasz Kulfan
P.S. Zapraszam również na relację z walki z tym modelem
Model przekazany do recenzji przez Special Hobby
