1/32 CR.42 ‘Falco’
WWII Italian Fighter
ICM – 32020
Przedstawiany przeze mnie zestaw to nie jest całkowita nowość na rynku, ponieważ ICM wcześniej wypuścił już Fiata Cr.42 w skali 1/32 (choć też niezbyt dawno, bo w ubiegłym roku). Pierwsza edycja Falco była jeszcze w germańskich barwach, ale szybko doczekaliśmy się również wersji włoskiej, z szalenie atrakcyjnymi malowaniami – do zakupu zachęca już bardzo udana ilustracja na (niemałym zresztą) pudełku. A w środku znajdujemy typowe dla tego producenta, i bardzo praktyczne, sztywne kartonowe pudło chroniące cenną zawartość.
Wszystkie elementy plastikowe spakowane są we wspólny worek foliowy.
Model podzielony jest na 6 ramek z szarego tworzywa i jedną przeźroczystą.
Poniższa, zawierająca kapcie podwozia oraz bomby (te drugie przydatne zresztą dopiero w wersji myśliwsko -bombowej), jest zdublowana.
Przy bliższej inspekcji elementy przedstawiają typową dla ICM jakość. Czyli generalnie jest co najmniej dobrze. Nie znajdziemy tu wprawdzie poziomu Tamiyi w tej skali (nie oczekujmy chociażby nitowania…), ale przy tej cenie nieuczciwością byłoby mieć takie oczekiwania. Powierzchnia części jest lekko matowa (ICM nie szlifuje form “na błysk”), ale ciężko uznać to za poważny zarzut. Linie podziału natomiast są ostre i równe. Imitacje zatrzasków również.
Typowo dla ICM, powierzchnie bliskie pionowym względem płaszczyzny formy mają lekką “pomarańczową skórkę”. W tej skali, przy malowaniu w kolorowy kamuflaż, nie jest to żaden problem, wystarczy lekkie przeszlifowanie, które i tak zawsze trzeba wykonać w miejscach łączenia połówek kadłuba.
Bardzo ładnie oddane są ugięcia płótna, zarówno na kadłubie, jak i skrzydłach oraz statecznikach. To już zresztą pewnego rodzaju norma u ICM, jak wskazuje przykład Tiger Motha.
Przy okazji inspekcji skrzydeł wpadają w oko bardzo solidne gniazda pod zastrzały, co sugeruje łatwy montaż dosyć skomplikowanej, dwupłatowej konstrukcji.
A powierzchnie sterowe są oddzielne, co oczywiście w tej skali powinno być normą, ale zawsze warto to podkreślić.
We wnętrzu burt kadłuba zaznaczona jest struktura.
Sama kabina pilota jest dosyć spartańska, ale to dosyć złożona klatka, składająca się z licznych elementów. Tu prezentuję tylko część z nich, a na więcej zaproszę do relacji z budowy, którą niewątpliwie z Wami niebawem się podzielę.
Tablice przyrządów (tak, liczba mnoga, bo w tym samolocie występowała taka nietypowa forma rozdzielenia zegarów na dwa panele) mają ładnie zaznaczone detale; powinno to dobrze się zgrać z wydrukowanymi na kalkomanii cyferblatami i wskaźnikami.
Silnik również prezentuje się dobrze – żebrowanie jest przyzwoite, dziwią tylko dziury w miejscu, gdzie powinny znajdować się świece zapłonowe…
Popychacze zaworów opracowano jako oddzielne elementy (bo tak na marginesie, silnik to podwójna gwiazda).
Ciekawie rozwiązano kwestię pasowania silnika z jego obudową. Dostajemy opcję wykonania odsłoniętej jednostki napędowej, a w takiej konfiguracji na wierzchołki cylindrów doklejamy osłony, które normalnie nie zmieściłyby się pod obudowę. Dlatego też, gdy jednak wybierzemy silnik ukryty pod osłonami, nie możemy nań nakleić tychże drobnych elementów.
Skoro o osłonach mowa, to są one rozsądnie podzielone, co pozwoliło na ładne odtworzenie charakterystycznych przetłoczeń.
Zespół wydechów ma również rozsądny podział, dzięki czemu po sklejeniu otrzymujemy dobrze wyglądający (oczywiście po obróbce) wylot w formie rury.
Klapki regulujące przepływ powietrza chłodzącego można wykonać w pozycji otwartej i zamkniętej.
Pozostałe elementy również sprawiają dobre wrażenie.
Koła należy skleić z dwóch połówek. Nie mają bieżnika ani napisów na bokach, ale tak chyba było w rzeczywistości (przynajmniej jeśli wierzyć dostępnym w sieci materiałom, takim jak np. katalog części zamiennych). Zresztą, koła i tak prawie w całości kryją się w owiewkach.
Zastrzały mają już odlane rurki Pitota. Ładne, ale wymagają ostrożności, aby ich nie połamać.
Ramka z oszkleniem nie poraża rozmiarami, ale nie może być inaczej. Zawiera tylko prosty wiatrochron i lampy pozycyjne.
Jakość elementów przeźroczystych jest bez zarzutu, brak widocznych ułomności, a szybki nie zniekształcają obrazu.
Instrukcja ma formę dość grubej książeczki formatu A4. Proponowane numery farb pochodzą z oferty tylko dwóch producentów – są to Tamiya i Revell. Mogłoby być lepiej, a obecność tego drugiego wytwórcy można wyjaśnić tylko współpracą firm (Revell często dokonuje przepaków ramek ICM).
20 stron instrukcji wynika z drobiazgowego rozbijania kolejnych faz montażu na kolejne kroczki – dzięki temu ciężko o pomyłkę.
Producent proponuje dwa warianty oznaczeń, ponieważ wzór kamuflażu jest generalnie taki sam. Zanim przystąpimy do malowania, warto jednak zagłębić się w temat kolorów Regia Aeronautica (polecam np. tę stronę), aby prawidłowo dobrać farby, ponieważ proponowane przez producenta odpowiedniki Tamiyi i Revella nie wydają mi się w 100% akuratne.
Instrukcję kończy diagram (szczątkowego na szczęście) rozmieszczenia naciągów oraz szablon do własnoręcznego wycięcia masek do malowania oszklenia. Warto tu pamiętać o pomyśle Kamila, aby najpierw nakleić na szablon taśmę przeźroczystą, a dopiero na nią taśmę Tamiyi (lub podobną).
Skoro malowania, to kalkomanie.
Arkusz jest całkiem spory, o czym decydują przede wszystkim duże insygnia państwowe na skrzydła.
Kalkomanie sprawiają bardzo dobre wrażenie – film jest cienki, kolory żywe i bez przesunięć, a szczegóły wytrzymują spore powiększenia.
Podsumowując, to bardzo dobry model pięknego samolotu i na dodatek za przyzwoitą, jak na skale 1/32, cenę. Zbudowany prosto z pudła będzie cieszył oko choćby dzięki atrakcyjnym malowaniom, a wzbogacony o dostępne na rynku waloryzacje (jak np. te produkcji Eduarda) lub dodatki własne, może przynieść zasłużone krasnale.
Artur Osikowski
Model przekazany przez firmę ICM dzięki uprzejmości dystrybutora Hobby 2000
